بسیاری افراد ناگزیر از تنها زندگی کردن هستند. اگر این تنهایی آزارشان می‌دهد باید بیشتر به سلامت روان خود توجه کنند.
یکی از خطراتی که طی سال‌های اخیر توجه بیشتری به آن نشان داده شده و تأثیر آن مورد بررسی قرار گرفته، تنها زندگی کردن است. در تحقیقی جدید در این رابطه که نتایج آن در مجلۀ انگلیسی زبان «PLOS ONE» منتشر شد، سعی بر آن بود تا تنها زندگی کردن و تأثیر آن بر افزایش احتمال ابتلا به اختلالات روانی شایع از دیدگاهی تازه مورد بررسی قرار بگیرد.
به گزارش مجله دلتا؛ اختلالات خلقی، اضطراب و سوءمصرف مواد، از جمله اختلالات روانی شایع هستند. بنابه نتایج برخی تحقیقات انجام‌گرفته، تقریباً یک‌سوم مردم، در طول عمرشان یکی از این اختلالات روانی شایع را تجربه می‌کنند.
طبق آنچه مؤلفان مقاله در بخش پایانی و نتیجه‌گیری نوشته‌شان مطرح کردند، بین تنها زندگی کردن و افزایش احتمال ابتلا به اختلالات روانی شایع، رابطه‌ای وجود دارد. به‌علاوه در نتیجۀ این تحقیق مشخص شد که تمامی مردم، صرف‌نظر از جنسیت و سن‌وسالشان، در معرض این خطر قرار دارند. در واقع این تنهایی است که به‌عنوان محرک و عامل خطرساز اصلی شناخته می‌شود و سایر مسائل و ویژگی‌ها، اهمیتی ثانویه دارند.
تعداد کسانی که تنها زندگی می‌کنند، طی روندی پیوسته و تدریجی رو به افزایش است؛ این مسئله چند علت دارد: افزایش میانگین سنی مردم کشورها، بالاتر رفتن سن ازوداج و افزایش نرخ طلاق.
با بررسی عمیق‌تر رابطۀ میان تنها زندگی کردن و ابتلا به اختلالات روانی شایع، مشخص شد که ۸۴٪ افراد، به‌واسطۀ تنهایی به این اختلالات دچار می‌شدند.
در نتیجۀ تحقیقات پیشین مشخص شده بود که تنهایی، می‌تواند سبب افسردگی و اضطراب باشد. ارتباط میان تنهایی و افزایش میزان مرگ‌ومیر، موضوع دیگری بوده است که برخی تحقیقات بر اساس آن انجام گرفته‌اند.
از دست ندهید: دریاچهای پر از آبِ توت فرنگی
به‌باور برخی از صاحب‌نظران، تنهایی و تنها زندگی کردن، در عصر حاضر در حال همه‌گیر شدن است و به همین سبب، نتایج چنین تحقیقاتی اهمیت پیدا می‌کند؛ چراکه تنها با تحقیق و بررسی علمی است که می‌توان درک عمیق‌تری از این مسئله پیدا کرد و از پیامدهای خطرساز و ناخوشایند آن تا حد امکان پیشگیری کرد. از سوی دیگر، سلامت روانی مردمِ این زمانه از هر دوران دیگر، بیشتر در معرض خطر است و شاهد روند روبه‌افزایش اختلالات روانی هستیم. پی بردن به علل مختلف این اختلالات و شناسایی آن‌ها، می‌تواند در کنترل‌شان مفید باشد.
البته باید در نظر داشت کسی که تنها زندگی می‌کند، لزوماً دچار احساس تنهایی نخواهد شد. کسانی هم که این احساس برای‌شان رنج‌آور است، می‌توانند از راهکارهای موجود برای غلبه بر آن استفاده کنند. شرکت در جلسات گفتار درمانی، استفاده از خدمات مراقبت‌های اجتماعی و نگهداری از حیوانات خانگی، تعدادی از این راهکارها هستند. شاید چالش‌برانگیزترین قسمت کار، کسب اطمینان از قرار گرفتن این خدمات در دسترس کسانی است که تنها زندگی می‌کنند. مجاب کردن آن‌ها برای بیرون آمدن از لاک تنهایی و قرار گرفتن در جمع افراد، می‌تواند دشوار باشد.
همچنین بخوانید:
توصیههای سازمان بهداشت جهانی برای مبارزه با دیابت (+ویدئو)
زیتون؛ نشان استاندارد صلح و سلامت
